Πρώτο πολεμικό ανακοινωθέν

Γράφω στίχους σε μικρά λεπτά χαρτάκια
και έπειτα τα γεμίζω καπνό.
Από τα χρώματα τους καθώς καίγονται
καταλαβαίνω πως δεν έφτασε ακόμα η ώρα.
Και όπως τα σβήνω στο τασάκι
μένουν μονάχα κάτι ξεκρέμαστες λέξεις
λειψές από γράμματα…
Άραγε αργεί ακόμα η θάλασσα
που μέσα της βουτούσα
μαζεύοντας σκόρπια άλφα και ωμέγα;

Καλό καλοκαίρι.

Είναι φορές που αποποιούμαστε την ποίηση, άλλοτε το κάνουμε γράφοντας στίχους άλλοτε απλά με την σιωπή. Οι λόγοι είναι τόσοι πολλοί όσοι και εμείς που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο χρησιμοποιούμε το λευκό χαρτί σαν όπλο σαν άμυνα σαν διέξοδο σαν φυλακή ή οτιδήποτε άλλο μας κατέβει στο χωμάτινο κεφάλι μας.
Έτσι και εγώ γδύθηκα τον τελευταίο καιρό την όποια ποίηση έγραφα ή θα μπορούσα να γράψω , άλλωστε ποτέ δεν την είχα σε μεγάλη υπόληψη όπως τα σχεδιαγράμματα αυτής της γωνιάς φανερώνουν….
Βέβαια η ποίηση σαν νεανίδα πρωτάρα που λέει και ο Ελύτης δεν τα παρατάει τόσο εύκολα και τουλάχιστον δεν τα παρατάει χωρίς να αγωνιστεί με ότι όπλα διαθέτει. Και είναι τα όπλα της πάντα άκρως αποτελεσματικά και καίρια….
Έτσι η μάχη μεταξύ μας ακόμα δεν κόπασε και το θέμα δεν είναι ποιος θα βγει νικητής ( την ξέρω πόσο άτιμη και επίμονη είναι) αλλά τα πόσα τραύματα του ενός και τα ποια του άλλου….
Ευχαριστώ όλους εσάς που περνάτε καθημερινά από αυτήν την μικρή μου γωνιά, ελπίζω σύντομα να σας αναφέρω τα αποτελέσματα του πολέμου. Παρακολουθώ και εγώ όλα τα όμορφα που γράφετε στους δικού σας χώρους απλά το κάνω αόρατα.Εύχομαι ένα όμορφο και εμπνευσμένο καλοκαίρι

Ύμνος στην ερχόμενη

Έτσι ονειρεύομαι εγώ την γυναίκα μου
αρπαχτικό αγρίμι
και ακούραστο ποτάμι που βάλθηκε να βαθύνει την θάλασσα.

Σε σένα που μέρα την μέρα
έρχεσαι και πιο κοντά μου.
Με ανοιχτές τις αγκαλιές όλες του κορμιού σου ,
χέρια , μάτια , έρωτα ..
Με το λευκό σου πουκάμισο σαν κύμα στο γαλάζιο τζιν .
(Βροντερή σαν θύελλα
σαν άνεμος βοριάς που ξεσηκώνει φουρτούνες)
Αγουροξυπνημένη μες στον ανθρώπων την βουή .
Απόμακρη χρόνια και χρόνια από τις ευτυχίες
Σε σένα με τα λυτά μαλλιά
με τα ωραία μάτια ,
που ξαπλώνεις στην αύρα των λέξεων και γίνεσαι ποίημα
που μασάς με τα λευκά σου δόντια όρκους και υποσχέσεις
και σπας το τσόφλι το γυαλιστερό απ τα μεγάλα αισθήματα
αφήνοντας τα γυμνά και άδεια .
Σε σένα που δέχεσαι το αιώνιο χάρισμα της στιγμής
σαν την μία και μόνη αλήθεια ,
που ξεκινάς ξυπόλυτη και περπατάς τον κόσμο
( χωρίς ούτε καν να σηκωθείς από τα ιδρωμένα σου σεντόνια )
που κλείνεις το μάτι , παιχνιδιάρα μου εσύ , στα καλώς κείμενα
βγάζοντας τους την γλώσσα
φωνάζοντας τους να πάνε να πάνε να τσακιστούν
και να μας αφήνουν μέρες .
Εσύ ένα στιγμιότυπο θράσους
ένας ανέμελος κυνηγός κινδύνων
μια χαραμάδα άρνησης στο μασίφ πρέπει
όπου σκοντάφτουν οι άτολμοι
και κατακρημνίζονται οι αβάπτιστοι .
Εσύ ο νέος βαπτιστής
που λικνίζεται μπροστά σε πλουσιοπάροχα τραπέζια
που κοινωνείς το πλήθος σου φιλιά
και κηρύχνεις το αέναο εξιλασμό του αρμυρού κορμιού
καθώς ξυπνά αγκαλιασμένο .
Σε σένα που με το λευκό του στήθους σου
και με την κόκκινη ρώγα θηλάζεις ηδονή τον κόσμο
δείχνοντας πόσο στρωτός ο δρόμος του ανθρώπου προς τον άνθρωπο…
πόσο σκληρός και ανώφελος και υβριστικός
ο άλλος προς τον θεό …
Εσύ η μετενσάρκωση του νέκταρ
και η προσωποποίηση της αμβροσίας ,
που θα μπεις σαν αστραπή στα νέα Ιεροσόλυμα ,
και θα διδάξεις το μικρό φτερούγισμα της καρδίας που αρματώνει τον άνθρωπο
σαν την μια και μόνη αλήθεια .
Και στον ναό τους μέσα θε να γυμνωθείς
για να τους κάψεις τα μάτια
ποια άλλωστε από τις λάμπες αντέχει το ξεγύμνωμα του ήλιου.
ποιο από τα κεριά το βροντερό φύσημα του Νότου ...
και γυμνή και αρμυρή καθώς θάλασσα
θα ξαπλώσεις τότε μες στα ευηπόληπτα κρεβάτια τους
καρτερώντας τον άξιο να απλώσει χέρι
και κορμί επάνω σου ,
για να σε τραγουδήσει μες στην αγκαλιά του
και βόλτες φωτιάς να σε πάρει
με ένα φιλί και με ένα χάδι …
………………………………………..
Θα ανέβει τότε νέο πουλί
με νύχια γαμψά και ράμφος κόκκινο
το νέο
Πιστεύω
να τραγουδήσει
¨ Ναι και θέλω και διεκδικώ και θα Π Α Ρ Ω … ¨

Και την ώρα που τον έριχναν στο νερό
ανάπνεε τα μάτια της.
Γύρω γύρω βούλιαζαν ανήμποροι οι ποιητές του έρωτα
κρατώντας άγκυρες τα χειρόγραφα τους
όμορφες ροζ σελίδες ή και μαύρες ακόμα
όλες γραμμένες όμως
με άρτια στοιχισμένα καλλιγραφικά γραμματάκια.
Καθώς κυλούσε προς τον βυθό
θυμήθηκε έναν δάσκαλο της ποίησης
που ζητούσε από τους μαθητές του να βρούνε συνώνυμα του έρωτα
Γέλασε καθώς τον είδε κρεμασμένο ανάποδα σε έναν βράχο
να παλεύει με όση αναπνοή του απέμενε
να κρατήσει τα γραπτά του,
γέλασε μαζί του όπως και τότε
που τόσο εκείνος θύμωσε
όταν αντί για απάντηση,
του έδειξε ψηλά στον λαιμό του τα δικά του συνώνυμα…
Και σαν έφθασε στον βυθό
σηκώθηκε
και κάνοντας μια με το χέρι,
άνοιξε δρόμο στο νερό
Την άλλη στιγμή κοιτούσε κατάματα τον ήλιο
ξαπλωμένος πλάι της στην λευκή άμμο…


Σημείωση:
Μια σκέψη πάνω σε μια απορία της Μαρίας Ρ. Την ευχαριστώ.

απορία
είμαι περίεργη αν μπορείτε
Ν΄αγαπήσετε με κομμένη την ανάσα.
Μαρία Ρ.

" Ημιτελές "

Μες στην βουβαμάρα τους πραματευτής κραυγών ο Ποιητής…
Είτε μπλε κοφτερών της θάλασσας
Είτε κοκκινων, βαρύθυμων
Ίδιων σώμα γυναίκας ,την ώρα που το εξυμνεί ο ήλιος.
Άλλοτε πάλι
Παιχνιδοτοπος τραχύς κάποιου ορεινού χωριού με τις σπασμένες τραμπάλες και τις κούνιες τις φασκιωμένες με όνειρα. ..

“Αποκάλυψη“

Αν κάποτε ξυπνήσεις λίγο πιο νωρίς από ότι συνήθως
και κοιτάξεις από το ανοιχτό παράθυρο
τα χρώματα του ουρανού
-το μαύρο που δίνει την θέση του στο κόκκινο –
μην βιαστείς να σηκωθείς.
Άνοιξε διάπλατα τα μάτια της ψυχής,
δίπλα σου κοιμάται το Όνειρο σου.
Σκύψε και φίλησε το αθόρυβα στα χείλη
και την στιγμή εκείνη
, ακόμα και αν το βράδυ ξάπλωσες πλάι σε μια συνήθεια ,
θα σου φανερωθεί το πόσο τυχερός υπήρξες
όταν στην ησυχία μέσα
μουρμουρίσει απλά νυστάζω
η ακόμα και άφησε με
και ασυναίσθητα γυρίζοντας καταπάνω σου
θα νοιώσεις το στήθος της να σου ζεσταίνει τα χείλη….
Τότε θα σου φανερωθεί το πόσο τυχερός είσαι ακόμα
αρκεί μόνο μια μέρα να ξυπνήσεις λίγο πιο νωρίς από ότι συνήθως…

Ποίηση και έρωτας
(Ή αλλιώς μάθημα ανάγνωσης)

Τα μάτια
-είπε-
είναι μονάχα ένα κομμάτι κρέας,
όταν αυτό που βλέπουν
είναι απλώς λέξεις.
Όπως
-συνέχισε-
και οι λέξεις
είναι μονάχα γράμματα
όταν αυτό που βλέπουν
είναι απλώς αισθήματα.
Και σηκώθηκε να τρέξει προς την θάλασσα.
Τα πόδια της γέμισαν άμμο μέχρι να φτάσει
και βγάζοντας το μπικίνι μόλις βουτούσε,
γύρισε και έλα
-φώναξε-
η θάλασσα είναι τώρα
όπως τώρα είμαι και εγώ…
Ένα μεγάλο κύμα την σκέπασε ολόκληρη
σβήνοντας τα χνάρια που είχε αφήσει στην άμμο...

Αληθινή ζωή

Με άνοιξη μπολιάζεται το χέρι του Θανάτου
την ώρα που σε πλησιάζει
και νοιώθεις δροσερή στην καρδιά την αναπνοή του
(σαν την αφή κυμάτων στα πόδια σου,
δώδεκα η ώρα το μεσημέρι κατάστηθα καλοκαιριού,
όταν ρέει πάνω σου καυτός ο ήλιος
και είναι τα κύτταρα σου τότε όλα
μικρές εκρήξεις που σκάνε με πάταγο γεμίζοντας σε λαβα…)
Έτσι λυτρωτικά δροσερή
την νοιώθεις την Ανάσα του
αν είσαι από τους Αληθινά τους ζωντανούς
που μεταγλωττίζουν σε ζωή
ακόμα και τον θάνατο τους.

Ανθρώπινη ανταμοιβή

Μες στην καρδιά μου περίλυπα νυστάζουν τα όνειρα,
αυτά που χρόνια πολεμούσαν την άρνηση και το ανεκπλήρωτο
Τα όνειρα που αλήθεψαν ένα του Ιουνίου βράδυ
όταν σαν αστραπή ξαφνική με κοίταξες στα μάτια
και ευθύς ο κόσμος ολάκερος ζεστάθηκε και γλύκανε
λες και ντύθηκε μεμιάς βελούδο και μετάξι …
Και τότε ημέρεψε μέσα μου ο αγώνας,
ξάπλωσα τις πληγές μου,
τα ματωμένα μου όνειρα στο λάδι του φιλιού σου
και με την ποίηση της σκέψης σου τα κοινώνησα
ήλιοι και ξημέρωμα να λάμψουν….
Μα ο αγώνας δεν είχε τελειώσει
δεν βάστηξε πολύ η αμάχη
Σύννεφα μαύρα, βαριά
με ονόματα αξιοσέβαστα
(ευθύνη, ηθική, χρέος)
και άλλα πιο μικρά πιο ταπεινά
(φόβος, άγνωστο, συνήθεια)
χύθηκαν τους ήλιους να κρύψουν
και το ξημέρωμα να σβήσουν,
διαλαλώντας τον φόβο σαν σύνεση
και το σκοτάδι σαν τρυφερό ημίφως...
Και κατέκλυσαν τότε τον κόσμο ολάκερο
ευτυχίες αποστειρωμένες, άοσμες, ωχρές
σαν κέρινες μάσκες νεκρικές…..
Έτσι απέμεινα μόνος πάλι
να κοιτάζω την πίκρα να εφορμά ενάντια μου,
όπως το γεράκι στο θήραμα του…

Έτοιμος όμως ξανά για αγώνα και μάχη,
ακολουθώ τον δρόμο που μου έταξαν τα όνειρα μέσα μου
να ζω, δηλαδή, παράξενες ευτυχίες τις νύχτες
και σε ένα τετράδιο μπλε να γράφω με προσμονή αίμα και δάκρυα
στίχους για πόθους για ζωή και αγάπη,
σαν έναν ζητιάνο
που το απόγευμα,
κάθε απόγευμα,
ζωγραφίζει με το δάχτυλο στην άκρη της θάλασσας
γράμματα μπερδεμένα και σχήματα αλλόκοτα
σαν τα ξεπεσμένα παιδικά του όνειρα.
Δεν πειράζει...............................................

Άλλωστε σημασία έχει μόνο να μπορείς να ξαπλώνεις
πλάι στην θάλασσα ακόμα
και όντας στο ψηλότερο βουνό
μήπως και συλλάβεις στον ύπνο σου
μικρά κοχύλια που κάθε βράδυ πέφτουν
από τον ουρανό σαν τον μηνιαίο φόρο
του άπειρου στον άνθρωπο....


Δικός σας.

Αν όλα τα φανάρια ήταν πράσινα
ίσως πολλοί από εμάς
να μην έβρισκαν ποτέ τον χρόνο να ονειρευτούν...

Αφιερωμένο...

Ευλογία ζωής είναι η αγάπη σαν το
ιώδιο, που κάνει τα ποτάμια να
μοιάζουν φτωχά μπροστά στην
αιώνια θάλασσα
Ίσως βέβαια το τίμημα που
απαιτείται για να ζήσει
κάποιος σαν θάλασσα και
όχι σαν ποτάμι και που
μετριέται πάντα σε
αίμα, να αποτρέπει πολλούς από τέτοιου
είδους αναζητήσεις, άλλωστε όπως όλοι ξέρουμε τα
δέλτα των ποταμών είναι άκρως αποδοτικά και εύφορα.
Ωστόσο οφείλω να πω ότι κανένα έλος δεν σχηματίστηκε ποτέ και σε καμία θάλασσα…

Και στην θάλασσα πας ξυπόλητος
αλλιώς γεμίζουν τα παπούτσια σου άμμο.

‘’Αγάπη’’

Καθώς βρέχει
κοιτάζω τους ανθρώπους στον δρόμο
Κρατάνε ομπρέλα ή φοράνε αδιάβροχα
ή στέκονται γυμνοί
σαν ομπρέλες ή αδιάβροχα….

‘’Εκπληρωμένες επιθυμίες’’

Καθώς βρέχει θυμάμαι
πως κάποτε ήθελα να γίνω θάλασσα για να με βαθαίνουν τα φιλία σου.
Χθες με πονούσε λίγο η πλάτη μου
και όταν άνοιξα τις ειδήσεις
έλεγαν για ένα ναυάγιο που γέμισε την θάλασσα πετρέλαιο
Και αυτή η μυρωδιά από καμένο λάδι
δεν λέει να φύγει από το χέρι μου…..

‘’ Απομεινάρι ’’

Έχει η καρδιά μου πια παγώσει
όπως οι θάλασσες εκείνες οι ρηχές
στις χώρες που λυσσομανά η νύχτα η ατελείωτη
και βρυχάται διαρκής η ανάσα του Δεκέμβρη.
Που στους πάγους τους καθρεπτίζεται η απουσία των δέντρων
και βαθιά,
στον άδειο από ζωή βυθό,
μόνο ένα όστρακο
σπασμένο και άδειο
να το λικνίζει μελαγχολικά η άπνοια....