Πρώτο πολεμικό ανακοινωθέν

Γράφω στίχους σε μικρά λεπτά χαρτάκια
και έπειτα τα γεμίζω καπνό.
Από τα χρώματα τους καθώς καίγονται
καταλαβαίνω πως δεν έφτασε ακόμα η ώρα.
Και όπως τα σβήνω στο τασάκι
μένουν μονάχα κάτι ξεκρέμαστες λέξεις
λειψές από γράμματα…
Άραγε αργεί ακόμα η θάλασσα
που μέσα της βουτούσα
μαζεύοντας σκόρπια άλφα και ωμέγα;

Καλό καλοκαίρι.

Είναι φορές που αποποιούμαστε την ποίηση, άλλοτε το κάνουμε γράφοντας στίχους άλλοτε απλά με την σιωπή. Οι λόγοι είναι τόσοι πολλοί όσοι και εμείς που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο χρησιμοποιούμε το λευκό χαρτί σαν όπλο σαν άμυνα σαν διέξοδο σαν φυλακή ή οτιδήποτε άλλο μας κατέβει στο χωμάτινο κεφάλι μας.
Έτσι και εγώ γδύθηκα τον τελευταίο καιρό την όποια ποίηση έγραφα ή θα μπορούσα να γράψω , άλλωστε ποτέ δεν την είχα σε μεγάλη υπόληψη όπως τα σχεδιαγράμματα αυτής της γωνιάς φανερώνουν….
Βέβαια η ποίηση σαν νεανίδα πρωτάρα που λέει και ο Ελύτης δεν τα παρατάει τόσο εύκολα και τουλάχιστον δεν τα παρατάει χωρίς να αγωνιστεί με ότι όπλα διαθέτει. Και είναι τα όπλα της πάντα άκρως αποτελεσματικά και καίρια….
Έτσι η μάχη μεταξύ μας ακόμα δεν κόπασε και το θέμα δεν είναι ποιος θα βγει νικητής ( την ξέρω πόσο άτιμη και επίμονη είναι) αλλά τα πόσα τραύματα του ενός και τα ποια του άλλου….
Ευχαριστώ όλους εσάς που περνάτε καθημερινά από αυτήν την μικρή μου γωνιά, ελπίζω σύντομα να σας αναφέρω τα αποτελέσματα του πολέμου. Παρακολουθώ και εγώ όλα τα όμορφα που γράφετε στους δικού σας χώρους απλά το κάνω αόρατα.Εύχομαι ένα όμορφο και εμπνευσμένο καλοκαίρι