Αν όλα τα φανάρια ήταν πράσινα
ίσως πολλοί από εμάς
να μην έβρισκαν ποτέ τον χρόνο να ονειρευτούν...

Αφιερωμένο...

Ευλογία ζωής είναι η αγάπη σαν το
ιώδιο, που κάνει τα ποτάμια να
μοιάζουν φτωχά μπροστά στην
αιώνια θάλασσα
Ίσως βέβαια το τίμημα που
απαιτείται για να ζήσει
κάποιος σαν θάλασσα και
όχι σαν ποτάμι και που
μετριέται πάντα σε
αίμα, να αποτρέπει πολλούς από τέτοιου
είδους αναζητήσεις, άλλωστε όπως όλοι ξέρουμε τα
δέλτα των ποταμών είναι άκρως αποδοτικά και εύφορα.
Ωστόσο οφείλω να πω ότι κανένα έλος δεν σχηματίστηκε ποτέ και σε καμία θάλασσα…

Και στην θάλασσα πας ξυπόλητος
αλλιώς γεμίζουν τα παπούτσια σου άμμο.

‘’Αγάπη’’

Καθώς βρέχει
κοιτάζω τους ανθρώπους στον δρόμο
Κρατάνε ομπρέλα ή φοράνε αδιάβροχα
ή στέκονται γυμνοί
σαν ομπρέλες ή αδιάβροχα….

‘’Εκπληρωμένες επιθυμίες’’

Καθώς βρέχει θυμάμαι
πως κάποτε ήθελα να γίνω θάλασσα για να με βαθαίνουν τα φιλία σου.
Χθες με πονούσε λίγο η πλάτη μου
και όταν άνοιξα τις ειδήσεις
έλεγαν για ένα ναυάγιο που γέμισε την θάλασσα πετρέλαιο
Και αυτή η μυρωδιά από καμένο λάδι
δεν λέει να φύγει από το χέρι μου…..

‘’ Απομεινάρι ’’

Έχει η καρδιά μου πια παγώσει
όπως οι θάλασσες εκείνες οι ρηχές
στις χώρες που λυσσομανά η νύχτα η ατελείωτη
και βρυχάται διαρκής η ανάσα του Δεκέμβρη.
Που στους πάγους τους καθρεπτίζεται η απουσία των δέντρων
και βαθιά,
στον άδειο από ζωή βυθό,
μόνο ένα όστρακο
σπασμένο και άδειο
να το λικνίζει μελαγχολικά η άπνοια....