Ύμνος στην ερχόμενη
Έτσι ονειρεύομαι εγώ την γυναίκα μου
αρπαχτικό αγρίμι
και ακούραστο ποτάμι που βάλθηκε να βαθύνει την θάλασσα.
Σε σένα που μέρα την μέρα
έρχεσαι και πιο κοντά μου.
Με ανοιχτές τις αγκαλιές όλες του κορμιού σου ,
χέρια , μάτια , έρωτα ..
Με το λευκό σου πουκάμισο σαν κύμα στο γαλάζιο τζιν .
(Βροντερή σαν θύελλα
σαν άνεμος βοριάς που ξεσηκώνει φουρτούνες)
Αγουροξυπνημένη μες στον ανθρώπων την βουή .
Απόμακρη χρόνια και χρόνια από τις ευτυχίες
Σε σένα με τα λυτά μαλλιά
με τα ωραία μάτια ,
που ξαπλώνεις στην αύρα των λέξεων και γίνεσαι ποίημα
που μασάς με τα λευκά σου δόντια όρκους και υποσχέσεις
και σπας το τσόφλι το γυαλιστερό απ τα μεγάλα αισθήματα
αφήνοντας τα γυμνά και άδεια .
Σε σένα που δέχεσαι το αιώνιο χάρισμα της στιγμής
σαν την μία και μόνη αλήθεια ,
που ξεκινάς ξυπόλυτη και περπατάς τον κόσμο
( χωρίς ούτε καν να σηκωθείς από τα ιδρωμένα σου σεντόνια )
που κλείνεις το μάτι , παιχνιδιάρα μου εσύ , στα καλώς κείμενα
βγάζοντας τους την γλώσσα
φωνάζοντας τους να πάνε να πάνε να τσακιστούν
και να μας αφήνουν μέρες .
Εσύ ένα στιγμιότυπο θράσους
ένας ανέμελος κυνηγός κινδύνων
μια χαραμάδα άρνησης στο μασίφ πρέπει
όπου σκοντάφτουν οι άτολμοι
και κατακρημνίζονται οι αβάπτιστοι .
Εσύ ο νέος βαπτιστής
που λικνίζεται μπροστά σε πλουσιοπάροχα τραπέζια
που κοινωνείς το πλήθος σου φιλιά
και κηρύχνεις το αέναο εξιλασμό του αρμυρού κορμιού
καθώς ξυπνά αγκαλιασμένο .
Σε σένα που με το λευκό του στήθους σου
και με την κόκκινη ρώγα θηλάζεις ηδονή τον κόσμο
δείχνοντας πόσο στρωτός ο δρόμος του ανθρώπου προς τον άνθρωπο…
πόσο σκληρός και ανώφελος και υβριστικός
ο άλλος προς τον θεό …
Εσύ η μετενσάρκωση του νέκταρ
και η προσωποποίηση της αμβροσίας ,
που θα μπεις σαν αστραπή στα νέα Ιεροσόλυμα ,
και θα διδάξεις το μικρό φτερούγισμα της καρδίας που αρματώνει τον άνθρωπο
σαν την μια και μόνη αλήθεια .
Και στον ναό τους μέσα θε να γυμνωθείς
για να τους κάψεις τα μάτια
ποια άλλωστε από τις λάμπες αντέχει το ξεγύμνωμα του ήλιου.
ποιο από τα κεριά το βροντερό φύσημα του Νότου ...
και γυμνή και αρμυρή καθώς θάλασσα
θα ξαπλώσεις τότε μες στα ευηπόληπτα κρεβάτια τους
καρτερώντας τον άξιο να απλώσει χέρι
και κορμί επάνω σου ,
για να σε τραγουδήσει μες στην αγκαλιά του
και βόλτες φωτιάς να σε πάρει
με ένα φιλί και με ένα χάδι …
………………………………………..
Θα ανέβει τότε νέο πουλί
με νύχια γαμψά και ράμφος κόκκινο
το νέο
Πιστεύω
να τραγουδήσει
¨ Ναι και θέλω και διεκδικώ και θα Π Α Ρ Ω … ¨
6 σχόλια:
Έχω πολύ καιρό να γράψω ερωτικά ποιήματα, αν και βέβαια δεν ξέρω αν αυτό είναι μονάχα ένα ερωτικό ποίημα. Σαν τέτοιο ξεκίνησε κάποτε αλλά καθώς τελείωνε ίσως να πήγε και κάπου αλλού. θα δείξει. Αν και βλέπω τις αδυναμίες του που θεωρώ ότι είναι σημαντικές (φλύαρο, γεμάτο στόμφο, με χαλαρό εσωτερικό ρυθμό και συνοχή) , είναι παρ όλα αυτά ένα από τα αγαπημένα μου για πολλούς λόγους γι αυτό αποφάσισα να το παραθέσω εδώ.
Υ.Γ Ένα πρόσωπο που πάρα πολύ εκτιμώ σαν άνθρωπο και σαν αναγνώστη της ποίησης, επιμένει από την μέρα που γράφηκε ότι οι τελευταίοι στίχοι πρέπει να αφαιρεθούν γιατί δεν προσφέρουν τίποτα στο ποίημα, αντίθετα το υποβαθμίζουν. Δυστυχώς είμαι ξεροκέφαλός και δεν το κάνω γιατί νομίζω ότι όλο το ποίημα γράφθηκε για να μπουν αυτοί οι τελευταίοι στίχοι. Δεν ξέρω ποιος έχει δίκιο. Ας το πάρει ο καθένας, και ας βάλει ή βγάλει ότι του ταιριάζει.
σαββα, καλημέρα
σε διαβαζω αρκετό καιρό τώρα
το σημερινό σου με
συγκίνησε...
σε ευχαριστώ
και κάτι ακόμα...
ότι γραφεις με της ψυχής
τα δάχτυλα
δεν πρεπει να σβήνεται..
"αναρωτιέμαι
Να με σύρω ως την άκρη του κόσμου:
Άραγε εκεί θα σε βρώ; Και μετά ;
Δεν ρωτώ γιατι με ενδιαφέρει
απαραίτητα το μέλλον
Πάντα βουτούσα στο κενό
με τα μάτια ορθάνοιχτα
τον τρόμο ν’ατενίζουν...
Με «αντρευε» κατα καποιο τρόπο
- οσο μπορεί ενα θηλυκό
αρσενικές ιδιότητες να κλέβει-
η ικανότητα ν’αψηφώ τον κίνδυνο
ομως , μάτια μου γλυκά, έξαφνα
φοβάμαι,
και τόση ώρα απλα μιλώ για να μην
παραδεχτώ...
ότι νοιάζομαι μη σ’ανταμώσω
την στιγμή που εσύ θα χεις
φορέσει τα φτερά
για τις μακρινές πτήσεις"
Νια μεγάλη και φωτεινή καλημέρα Μαρία. Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, και κυρίως ευχαριστώ που πάντα τα σχόλια σου περιλαμβάνουν τόσο καίριους στίχους για τα δικα μου ποιήματα. Είναι όμορφη αίσθηση αυτα που γράφεις να αγγίζουν και άλλους και να τους προσφέρουν στιγμές απόλαυσης. Σε ευχαριστώ εγω λοιπόν που πάντα επισκέπτεσαι αυτη την μικρή μου γωνιά.
θα συμφωνήσω με την Μαρία..
Οτι γραφεις με της ψυχής τα χερια δεν πρέπει να σβηνεται..
Πραγματικά πολυ ομορφο
Καλημερα να εχεις
Με "το βροντερό φύσημα του Νότου..."
Καλημέρα!!!
:-)
Eίναι πραγματικά καταπληκτικό ποίημα.
Φυσικά και οι τελευταιοι στίχοι είναι που φανερώνουν τις προθέσεις του ποιήματος και ανατρέπουν το σκηνικό που μέχρι τότε ήταν καθαρά ερωτικό.
Βέβαια αφορά αυτόν που γράφει τους στίχους το τι νόημα θέλει να τους προσδώσει.
Τώρα λίγο φλύαρο ίσως να είναι. Ίσως αργότερα να αποφασίσεις να συμπτύξεις κάποια νοήματα.
Ίσως όμως αν το ξαναδείς μετά απο αρκετούς μήνες να δεις πιο καθαρά αν πρέπει να αλλάξεις κάτι ή όχι.
Πρόκειται πάντως γιακαθαρό ποιητικό λόγο.
Πάντως δεν συμφωνώ με τα παραπάνω σχόλια απο τις αγαπητές Μαρίες πως ότι γράφεται απο την ψυχή δεν πράπει να σβήνεται.
Το ότι κάποιοι άνθρωποι "γράφουν" με την ψυχή τους σημαίνει πως είναι αρκετά ενδιαφέροντες άνθρωποι. Η τέχνη όμως νομίζω πως πάει παραπέρα. Εγώ λέω πως στα δέκα που γράφουμε - απο την ψυχή μας - πρέπει να πετάμε τα 8-9.
Αν γράφουμε απο την ψυχή μας δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα απο αυτή την απόρριψη. Η ψυχή μας δυναμωνει και μας φανερώνει κι άλλες πτυχές της για να ικανοποιήσει και την ανάγκη μας να εκφραστούμε και την απαίτησή μας να κάνουμε τέχνη.
Είναι σαν τ΄αμπέλι που τέτοια εποχή πχ. κόβεις μερικά σταφύλια και τα πετάς ώστε αυτά που θα μείνουν να έχουν καλύτερη ποιότητα.
Ο ποιητικός σου λόγος πάντως εδώ είναι σε πολύ υψηλά επίπεδα.
Όχι πως ειμαι κάποιος ειδικός που η γνώμη του είναι ιδιαιτέρως βαρύνουσα, αλλά κρίνω ως αναγνώστης και ως ερασιτέχνης εραστής της γραφής.
Να΄σαι καλά.
Δημοσίευση σχολίου