Με άνοιξη μπολιάζεται το χέρι του Θανάτου
την ώρα που σε πλησιάζει
και νοιώθεις δροσερή στην καρδιά την αναπνοή του
(σαν την αφή κυμάτων στα πόδια σου,
δώδεκα η ώρα το μεσημέρι κατάστηθα καλοκαιριού,
όταν ρέει πάνω σου καυτός ο ήλιος
και είναι τα κύτταρα σου τότε όλα
μικρές εκρήξεις που σκάνε με πάταγο γεμίζοντας σε λαβα…)
Έτσι λυτρωτικά δροσερή
την νοιώθεις την Ανάσα του
αν είσαι από τους Αληθινά τους ζωντανούς
που μεταγλωττίζουν σε ζωή
ακόμα και τον θάνατο τους.
10 σχόλια:
H εγγραφή σου με πηγε κάπου στην Εύβοια...
Θα μου πεις πως και γιατι...
Αστο.. το στοχο του κανεις τον πετυχαινει οταν κανει "κατι" στον αλλο...
Καλημερα
Καλημέρα.
Χαίρομαι που αυτα που γράφω ταξιδευούν τους αναγνώστες σε μέρη που δεν έχω καν παει.
Χαίρομαι ακόμα που κατάφεραν οι στίχοι αυτοί να μιλήσουν σε κάποιον άλλον.
Ευαριστώ για τα καλά λόγια.
Γεια σου Σάββα. Αυτό το 'κατάστηθα καλοκαιριού' είναι... θαύμα. Αλλά ο Θάνατος να έχει δροσερή αναπνοή και να τον παρομοιάζεις με αφή κυμάτων στα πόδια σου το καλοκαίρι; Τρομερό! Δηλαδή πώς; Θέλω οπωσδήποτε να μάθω.
Σήμερα μου ήρθε μια σκέψη και θέλω να την χαρίσω σε όσους σήμερα που γιορτάζουν οι ερωτευμένοι, λένε ότι ξέχασαν τον έρωτά τους -αλλά δεν το εννοούν. Νιώθω τρυφερότητα γι'αυτούς, όταν δε νιώθω θυμό.
Όλοι μας βρισκόμαστε σε κάποια θέση κάποτε να αφήσουμε μια αγάπη να φύγει, για κάποιους λόγους. Μπαίνει η λογική από την πόρτα και βγαίνει ο έρωτας από το παράθυρο. Το πρόβλημα είναι όταν ο έρωτας βγαίνοντας από το παράθυρο πάει και στήνει καρτέρι στην επόμενη γωνία και σε περιμένει. Τυχερός και άτυχος είσαι τότε...
Θα μου πεις γιατί τα λέω εδώ όλα αυτά και δεν τα λέω στο δικό μου χώρο. Τα μοιράζομαι μαζί σου γιατί ξέρω πως τις νιώθεις τις λέξεις, νιώθεις τα νοήματά τους, θα νιώσεις και το αστείο που παραμονεύει στην άκρη των χειλιών του ήρωά μου. Πικρόγλυκο.
Είναι και τα ποιήματά σου που μου εμπνέουν τη βεβαιότητα πως θα καταλάβεις και θα συμφωνήσεις με το συναίσθημά μου. Δεν ξέρω, ίσως και να μην είναι έτσι. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι...
Δεν είναι ένα καλό ποίημα, αλλά εμένα μ'έκανε να χαμογελάσω και να χαρώ με όλους όσους θέλουν να 'απεμπολήσουν' τα δικαιώματά τους πάνω στους άλλους ανθρώπους. Έστω και για λίγο. Ίσως πάλι και να βαυκαλίζομαι. Σίγουρα μερικοί όταν λένε 'απεκδύομαι' το εννοούν και είναι τόσο καλοί που το τηρούν με αυταπάρνηση. (ΑΥΤΑΠΑΡΝΗΣΗ, να μια ωραία λέξη. Πρέπει να βρω και μια ωραία λέξη για όσους μένουν πίσω και κοιτούν την κλειστή πόρτα.)
Λοιπόν, η σκέψη μου είχε ως εξής:
' Απαρνήθηκε εν τέλει τον έρωτά του
Η απάρνησή του βρήκε επιτυχημένες λέξεις
Για να ντυθεί
Απεμπόληση την είπε, απέκδυση την ψιθύρισε χαϊδευτά
Κι ύστερα στάθηκε στην άκρη της θάλασσας
Να την πετάξει μέσα της
Κι ευχήθηκε να είναι αρκετά δηλητηριώδης
Ώστε να φτάσει για όλες τις παραλλήλους.
Σ’ αυτόν θ’ αρκέσουν τα λίγα εκατοστά
Που θα λούζεται κάθε καλοκαίρι.'
Αφιερωμένο
σε όλους εμάς που απεμπολούμε τα ιερά μας, και απεκδυόμαστε την οσιότητά τους. Είθε ο Θεός να μας συγχωρέσει.
"Ας θυμηθούμε επιτέλους
απο που ξεκινήσαμε
και ας αφήσουμε
την ακροβασία των λέξεων
γι’αυτούς που έχουν μάθει
ν’αυτοκτονούν ανέντιμα
- κλέβοντας μας την ευχαρίστηση
να τους φονεύσουμε με τις δικές μας –
ας παραδεχτούμε λοιπόν
πώς μόνο την εκκίνηση μπορούμε
να αναπαράγουμε
πιπιλίζοντας ηδονικά
τα δάχτυλα κάποιου που πέθανε
πρίν προλάβει να δηλώσει ανίδεος
(σαν εκείνη την γυναίκα
που φευγαλέα γνώρισα
την ώρα που έβγαινε
απο την βασανισμένη μήτρα
ενός αμφισβητούμενου ποίηματος,
εγώ ανίδεη δηλώνω)"
το μόνο τελεσίδικο
ο Θάνατος..
γοητευτικός για τους
ποιητές μιας και τους
περισσότερους μια μελαγχολία
τους ντύνει..
μα στη πραγματικότητα..
είναι το Τελος με Τ κεφαλαίο..
πολυ μου αρεσε η παρένθεση..
καλημέρα σάββα...
ζωντανός και πέρα από το θάνατο...
λυτρωτική η γραφη σου...
καλημέρα Σάββα!
Tελικά κανένα ποιητικό κείμενο δεν είναι προϊον παρθενογένεσης. Χωρίς να είναι καθόλου κακό,θα έλεγα μάλιστα ευτυχής σύμπτωση,οι διό τελευταίοι στίχοι παραπέμπουν στον Εμπειρίκο(το ποίημα οδός Φιλελλήνων).Το ποίημα αυτό είναι πληρέστατο.
Συγχαρητήρια ειλικρινή
Καλησπέρα κι από Θεσσαλονίκη!
Μαρία Ρ.
Ευχαριστώ που με τιμάς πάντα με τους τόσο ουσιαστικούς σου στίχους
Μου αρέσει πολύ το ύφος της γραφή σου και η ατμόσφαιρα που αποπνέουν οι στίχοι σου. Και στους δικούς σου στίχους μου άρεσε πολύ η παρένθεση…
Και βέβαια συμφωνώ ότι πράγματι ο θάνατος είναι το τέλος. Το μόνο και οριστικό τέλος. Ήμουν πάντα πιστός του ανθρώπου και ποτέ δεν πίστεψα σε επουράνιους παράδεισους ή σε αβυσσαλέες κολάσεις. Όλα εδώ είναι, όλα εδώ υπάρχουν και όλα εδώ τελειώνουν.
Στέλλα.
Ευχαριστώ πολύ που εκτός του ότι πιστεύεις σε μένα και εκτιμάς τόσο πολύ αυτά που γράφω μου χαρίζεις και τις τόσο όμορφες και σημαντικές σου σκέψεις τόσο εδώ όσο και στον δικό σου χώρο.
Τώρα όσο αφορά τον θάνατο και γιατί παρομοιάζεται με κάτι τόσο θετικό, είναι γιατί παρ όλο που όπως προείπα θεωρώ τον θάνατο σαν το οριστικό τέλος , και σαν τέτοιο δεν είναι πάντα κάτι θετικό δεν είναι όμως και πάντα κάτι αρνητικό. Η έμπνευση για το ποίημα προήλθε από την ανάγνωση του μεγάλου έργου του μέγιστου Φ. Νίτσε, Τάδε έφη Ζαρατούστρας , και ειδικότερα από την θεωρία του για τον ηθελημένο θάνατο. Επίτρεψε μου να παραθέσω κάποια αποσπάσματα.
‘’Πέθανε στην ώρα σου. Έτσι διδάσκει ο Ζαρατούστρας.
Φυσικά όποιος δεν έζησε ποτέ στην ώρα του , πώς θα μπορούσε ποτέ να πεθάνει στην ώρα του; Να ‘ταν δυνατόν, να μην είχε γεννηθεί ποτέ!- έτσι συμβουλεύω τους περιττούς.
Μα και οι περιττοί κάνουν ακόμη τους σπουδαίους με τον θάνατο τους, ακόμη και το πιο κούφιο καρύδι θέλει να το σπάσουν.
…Σας εγκωμιάζω τον θάνατο μου, τον ηθελημένο θάνατο, αυτόν που μου έρχεται, γιατί θέλω.
Και πότε θα θέλω;- Όποιος έχει έναν σκοπό και έναν κληρονόμο, αυτός θέλει τον θάνατο στην ώρα του, για χάρη του σκοπού του και του κληρονόμου του.
… Ελεύθερος για τον θάνατο και ελεύθερος στον θάνατο, ένας άγιος αρνητής, όταν δεν υπάρχει πια καιρός για το ναι: έτσι καταλαβαίνει τον θάνατο και την ζωή.
Ο θάνατος σας ας μην είναι βλαστήμια για τον άνθρωπο και την γη, φίλοι μου: αυτό ζητώ από τα μέλη της ψυχής σας.
Το πνεύμα σας και η αρετή σας πρέπει να λάμπουν και στον θάνατο σας ακόμα, σαν το βραδινό κοκκίνισμα γύρω από την γη : διαφορετικά ο θάνατός σας θα είναι κακός.
Έτσι θέλω να πεθάνω και ο ίδιος, για να αγαπήσετε περισσότερο τη γη για χάρη μου, και θέλω να ξαναγίνω γη, για να βρω ανάπαυση σε Αυτήν που με γέννησε. ..
Νομίζω ότι διαβάζοντας τα παραπάνω θα καταλάβεις γιατί τον παρομοιάζω έτσι τον θάνατο.
Όσο αφορά το ποίημα σου, σε αντίθεση με σένα, θεωρώ ότι είναι καλό. Πάντα μου άρεσε η κρυμμένη ειρωνεία στα ποιήματα και αυτό έχει άφθονη…
Κύριε Παναγιώτη.
Καταρχήν με τιμάει αφάνταστα η αναφορά σας ότι οι στίχοι μου παραπέμπουν σε στίχους ενός τόσο σημαντικού ποιητή. Ευχαριστώ πολύ. Πράγματι κανένα ποιητικό κείμενο δεν αποτελεί προϊόν παρθενογένεσης. Είναι αναγκαίο να εμπνεόμαστε από αυτούς που με την παρουσία τους έχουν σημαδέψει την ποίηση. Το ποίημα που αναφέρετε βέβαια δεν το είχα διαβάσει μέχρι σήμερα (είμαι αρκετά τεμπέλης και δεν φροντίζω να διαβάζω τόσο όσο θα έπρεπε για να πάρω ιδέες και να βελτιωθώ), και πράγματι διαβάζοντας το είδα κάποια κοινά στοιχεία. Όπως θα είδατε και παραπάνω έμπνευση για αυτό το ποίημα στάθηκε ο Φ. Νίτσε.
Δημοσίευση σχολίου