Μες στην καρδιά μου περίλυπα νυστάζουν τα όνειρα,
αυτά που χρόνια πολεμούσαν την άρνηση και το ανεκπλήρωτο
Τα όνειρα που αλήθεψαν ένα του Ιουνίου βράδυ
όταν σαν αστραπή ξαφνική με κοίταξες στα μάτια
και ευθύς ο κόσμος ολάκερος ζεστάθηκε και γλύκανε
λες και ντύθηκε μεμιάς βελούδο και μετάξι …
Και τότε ημέρεψε μέσα μου ο αγώνας,
ξάπλωσα τις πληγές μου,
τα ματωμένα μου όνειρα στο λάδι του φιλιού σου
και με την ποίηση της σκέψης σου τα κοινώνησα
ήλιοι και ξημέρωμα να λάμψουν….
Μα ο αγώνας δεν είχε τελειώσει
δεν βάστηξε πολύ η αμάχη
Σύννεφα μαύρα, βαριά
με ονόματα αξιοσέβαστα
(ευθύνη, ηθική, χρέος)
και άλλα πιο μικρά πιο ταπεινά
(φόβος, άγνωστο, συνήθεια)
χύθηκαν τους ήλιους να κρύψουν
και το ξημέρωμα να σβήσουν,
διαλαλώντας τον φόβο σαν σύνεση
και το σκοτάδι σαν τρυφερό ημίφως...
Και κατέκλυσαν τότε τον κόσμο ολάκερο
ευτυχίες αποστειρωμένες, άοσμες, ωχρές
σαν κέρινες μάσκες νεκρικές…..
Έτσι απέμεινα μόνος πάλι
να κοιτάζω την πίκρα να εφορμά ενάντια μου,
όπως το γεράκι στο θήραμα του…
Έτοιμος όμως ξανά για αγώνα και μάχη,
ακολουθώ τον δρόμο που μου έταξαν τα όνειρα μέσα μου
να ζω, δηλαδή, παράξενες ευτυχίες τις νύχτες
και σε ένα τετράδιο μπλε να γράφω με προσμονή αίμα και δάκρυα
στίχους για πόθους για ζωή και αγάπη,
σαν έναν ζητιάνο
που το απόγευμα,
κάθε απόγευμα,
ζωγραφίζει με το δάχτυλο στην άκρη της θάλασσας
γράμματα μπερδεμένα και σχήματα αλλόκοτα
σαν τα ξεπεσμένα παιδικά του όνειρα.
Δεν πειράζει...............................................
Άλλωστε σημασία έχει μόνο να μπορείς να ξαπλώνεις
πλάι στην θάλασσα ακόμα
και όντας στο ψηλότερο βουνό
μήπως και συλλάβεις στον ύπνο σου
μικρά κοχύλια που κάθε βράδυ πέφτουν
από τον ουρανό σαν τον μηνιαίο φόρο
του άπειρου στον άνθρωπο....
Δικός σας.
5 σχόλια:
Κάποια ποιήματα μένουν για πάντα αδιόρθωτα. Έτσι και αυτό. Όσο και όποτε και αν προσπάθησα να το διορθώσω δεν τα κατάφερα ποτέ. Μονάχα μια στροφή κατάφερα να αφαιρέσω. Ίσως γιατί δεν μου ανήκει πλέον και στέκεται εκεί μόνο του βγάζοντας μου την γλώσσα πειραχτικά, σαν να μου λέει ότι πια δεν μπορείς να με ακουμπήσεις δεν μπορείς να με αλλάξεις. Έτσι και εγώ αποφάσισα να το λευτερώσω από τα δεσμά της κριτικής μου και να το αφήσω να κάνει του κεφαλιού του. Στο τέλος θα φανεί ποιος από τους δύο μας (εγώ ή αυτό) είχαμε δίκιο…
τι να σχολιάσω Σάββα...
τούτες οι λέξεις είναι καταπληκτικές...!!!
φιλιά πολλά!
Καλησπέρα. Ένα μικρό δείγμα του τι μπορεί να γεννήσει το μυαλό σου: "σαν τον μηνιαίο φόρο του απείρου στον άνθρωπο". Νομίζω πως πέρα από τις συνθήκες που γέννησαν αυτούς τους στίχους, αυτή η κουβέντα γεννά μεγάλη περηφάνεια για τον άνθρωπο. Επιτέλους, η μηδαμινότητα του ανθρώπου, οι δυστυχίες του, τα μικρά και τα μεγάλα πάθη, οι μικρές κι οι μεγάλες αρετές, όλα, όλα, είναι άξια φόρου τιμής από το άπειρο προς αυτόν που τα φέρει. Ίσως μια από τις ωραιότερες σκέψεις που έχω διαβάσει στη ζωή μου. Γενικά οι δυο τελευταίες στροφές είναι πανέμορφες.
Είδα όμως και κάτι που με παραξενεύει -δεν ξέρω αν ήθελες να πεις κάτι που δεν το πιάνω: "Μα ο αγώνας δεν είχε τελειώσει/δεν βάστηξε πολύ η αμάχη" Μήπως δεν βάστηξε πολύ η ηρεμία;δεν το καταλαβαίνω έτσι όπως το έβαλες.
Eγω χαιρομαι που δεν καταφερες να το διορθώσεις.
Με έκανε και δακρυσα έτσι..
Να σαι καλα , πραγματικά με αγγιξε..
Καλημερα να εχεις
Καλημέρα σε όλους τους διαδικτιακούς και μη φίλους.
Θεωρούσα και θεωρώ οτι το ποιήμα θέλι αρκετη δουλειά ακόμα όσο αφορά κυριώς την μορφή του και το τρόπο με τον οποίο κυλάει. Απο άποψη ιδεων και συναισθημάτων θεωρώ οτι βρίσκεται σε καλό δρόμο.
Όσο αφορά Στέλλα την παρατήρηση σου για τον στίχο που σου άρεσε θεωρώ οτι ο άνθρωπος είναι κάτι πολύ σπουδαίο και σαν κάποιος που θεωρεί τον Φ. Νίτσε σαν δάσκαλο του νωμίζω οτι το άπειρο πάντα οφείλει φόρο στον άνθρωπο γιατι χωρίς αυτόν τίποτα πανω στην γή και σε ολόκληρο το σύμπαν δεν θα είχε καμία μα κάμία αξία και σημασία. Όλα είναι δημιουργήματα του ανθρώπου για τον άνθρωπο.Πάντα το πίστευα και πάντα θα το πιστεύω.Μήτε θεοί μήτε τίποτα, μονάχα ο άνθρωπος, ζώο και ταυτόχρονα θεός. Και μονάχα μια ζωή μήτε επουράνιοι παραδείσοι μήτε αβυσαλέες κολάσεις. Όλα είναι εδώ και είμαι πολύ περήφανος που είμαι άνθρωπος.
Την καλήμερα μου και συγχωρήστε μου την πολυλογία πρωί πρωί..
Δημοσίευση σχολίου