"τίποτα δεν κρύβει την γύμνια που φανερώνει μια καταιγίδα αληθινή... τα μάτια που σηκώνουν τα πέπλα της ομίχλης αλίμονο ξεκάθαρα ξάφνου ολα τα βλέπουν"
Μαρία Ρ Ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο σου. Μου αρέσουν οι άνθρωποι που προσφέρουν στίχους στους στίχους…. Την καλημέρα μου. (Θα ήθελα , αν δεν κάνει κόπο, να ζητήσω σε όλους τους τολμηρούς και υπομονετικούς αναγνώστες αυτής της ταπεινής σελίδας, να μου σχολίαζαν την λέξη γυμνοί και πως την αντιλαμβάνονται)
Είπα να έρθω κι απο 'δώ να σ' ευχαριστήσω για τα καλά σου λόγια για το "Προσφορά και ζήτηση". Όπως σου έγραψα και κάτω απ' το δικό σου σχόλιο, χαίρομαι που κάποιο απ' τα μηνύματα σε μπουκάλια έφτασε σε κάποιον προορισμό.
Σχόλιο της Άννας που κάθεται εδώ δίπλα: "Δεν μπορείς να αγαπήσεις όταν φοράς." Σου λέει κάτι αυτό; Επίσης, για το ποίημα: "Βρέχει. Βλέπεις ανθρώπους: μερικοί κρύβονται -αυτοί που φοράνε τα αδιάβροχα και αυτοί που κουβαλούν ομπρέλα. Κάποιοι στέκονται στη βροχή -κατ'αρχήν στέκονται. Αλλά και οι γυμνοί μπορεί και να το ξέρουν ότι δεν είναι γυμνοί, αλλά προφανώς πολύ καλά οχυρωμένοι με κάτι άλλο, ώστε να μη χρειάζονται οι ίδιοι προφύλαξη. Στους άλλους, δίνουν ελπίδες (όντες γυμνοί) ότι θα τους προστατεύσουν από τη βροχή επειδή αυτοί δεν τη φοβούνται. Οι άλλοι παίρνουν θάρρος βλέποντάς τους γυμνούς. Δεν ξέρουμε όμως αν τελικά θα καταφέρουν -ή αν θέλουν- οι γυμνοί να προστατεύσουν τους άλλους. Άραγε τι εξυπηρετεί η γύμνια; Τους ίδιους ή τους άλλους; Και άραγε υπάρχουν άνθρωποι που γυμνοί θα θελήσουν να καλύψουν τους άλλους; Από την άλλη: θέλουν όντως έτσι γυμνοί να δωθούν στους ανθρώπους; Ή απλώς ένα ποίημα είναι; Άραγε κατάλαβες τι κατάλαβα; Αυτός που είναι γυμνός είναι έτσι γιατί θέλει να δωθεί ειλικρινά στους άλλους; είναι γυμνός έχοντας συναίσθηση της δύσκολης κατάστασης και θέλει οι άλλοι να στηριχτούν σ'αυτόν;να δούν ότι μπορεί να τους βοηθήσει; ή είναι γυμνός έτσι, από έπαρση, επειδή κανείς άλλος δεν είναι, μη έχοντας συναίσθηση του τι σημαίνει να στέκεται έτσι εκεί γυμνός;' Η ανάγνωση του ποιήματος είναι διαφορετική όπως μπορούμε να καταλάβουμε. Αλλά όπως γίνεται με κάθε ποίημα, ο ποιητής παραδίδοντάς το έχει 'απεμπολήσει κάθε δικαίωμα' πάνω στο έργο αυτό, όπως λέει κι ένας φίλος μου ποιητής.
Τώρα μιλάω εγώ: Αυτό το "στέκονται σαν ομπρέλες..." με χαλάει λίγο, επειδή είναι πολύ στατικό, ενώ η βροχή είναι αρκετά κινητική εικόνα. Μου γεννάει λοιπόν μια παθητικότητα. Στέκει απλώς. Δεν κινείται. Ενώ η βροχή πέφτει. Δεν κάνει κίνηση -εγώ δεν ξέρω αν προφυλάσσει τους άλλους. Αν έχει καλή θέληση; το χαλάει το 'στέκει', γιατί μάλλον περιμένει να μπουν οι άλλοι κάτω από την ομπρέλα του. Αλλά ό,τι πεις εσύ...
«Αυτός που είναι γυμνός είναι έτσι γιατί θέλει να δοθεί ειλικρινά στους άλλους; είναι γυμνός έχοντας συναίσθηση της δύσκολης κατάστασης και θέλει οι άλλοι να στηριχτούν σ' αυτόν; να δουν ότι μπορεί να τους βοηθήσει; ή είναι γυμνός έτσι, από έπαρση, επειδή κανείς άλλος δεν είναι, μη έχοντας συναίσθηση του τι σημαίνει να στέκεται έτσι εκεί γυμνός;» Καταρχήν ευχαριστώ όλους για σχόλια σας και ξεκινώντας από την παραπάνω αποκοπή του σχολίου της Στέλλας θα ήθελα να πω κάποια πράγματα για το πώς αντιλαμβάνομαι εγώ αυτού τους στίχους. Το πρώτο που θέλω να σημειώσω είναι διαφωνώ κάθετα με την λέξη έπαρση. Αυτοί που στέκονται γυμνοί μέσα στην βροχή δεν είναι εκεί επειδή είναι ανώτεροι των άλλων που κρατάνε ομπρέλες και φοράνε αδιάβροχα. Αν ένοιωθαν έπαρση ή ανωτερότητα τότε αυτό που θα έκαναν ήταν να κάθονταν απλώς στο τζάκι τους και να έβλεπαν στην τηλεόραση ηλιόλουστα τοπία, όπως κάνουν πάρα πολλοί που θέλουν να πιστεύουν ότι ζουν την ζωή τους ( αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα). Αυτοί βγήκαν εκεί έξω ντυμένοι μοναχά την πέτσα τους για να βιώσουν και να τους βιώσουν για να νοιώσουν και για να τους νοιώσουν. Βγήκαν στην βροχή, που άλλοτε μπορεί να είναι θετική άλλοτε αρνητική, όπως είναι άλλωστε κάθε πτυχή της ζωής μας με μοναδικό σκοπό να κάνουν μακροβούτι σε αυτήν την ζωή τους, να αρπάξουν την ζωή τους όπως και να είναι αυτή χωρίς τίποτα να παρεμβάλλεται μεταξύ της ζωή τους και του εαυτού τους. Και όταν κανείς λειτουργεί με αυτόν τον τρόπο τότε η έπαρση δεν έχει καμία θέση στα συναισθήματα ή στις σκέψεις τους. Και έτσι περνάμε στους άλλους που και αυτοί τόλμησαν να βγουν στην βροχή. Ίσως να μην κατάφεραν να βρουν το θάρρος ή την τόλμη ή την συνειδητοποίηση ,αν θέλετε, ότι πρέπει να αρπάζουμε την ζωή μας με νύχια και μάτια γαμψά αλλά παρ όλα αυτά το τόλμησαν και βγήκαν έξω σε μια δυνατή μπόρα σε μια δυνατή καταιγίδα που ότι και να κρατάς ότι και να φοράς ποτέ δεν είναι αρκετό για να σε καλύψει ολοκληρωτικά. Κάπου θα βραχούν και αυτοί και όμως είναι έξω, έτοιμοι να βιώσουν και να βιωθούν και αυτοί. Έτοιμοι να αντικρύσουν την Ζώη την αγάπη ή ότι άλλο έχει να τους προσφέρει πρώτα από όλους ο εαυτός τους. Η διαφορά ανάμεσα στους δύο είναι μονάχα ο βαθμός συνειδητοποίησης της αλήθειας μιας βροχής. Όλοι οι άλλοι ,αυτοί που κινούνται με ένα αυτοκίνητο λόγου χάρη ή αυτοί που κάθονται στα παράθυρα τους και «απολαμβάνουν» την βροχή ή ακόμα και αυτοί που γυρνάνε την πλάτη τους στην βροχή και χουζουρεύουν στην ζεστασιά του τζακιού τους είναι αυτοί που ακόμα δεν κατάλαβαν ότι ζουν και πολύ αμφιβάλω αν θα το καταλάβουν ποτέ. Ίσως και γι αυτό όσοι είναι έξω δεν κινούνται. Δεν είναι θέμα στατικότητας είναι θέμα απόλαυσης. Δεν βγήκαν για να πάνε πουθενά βγήκαν μονάχα για να αντιμετωπίσουν την βροχή και να πάρουν από την βροχή. Ίσως κάποιοι είναι έτοιμοι και να δώσουν και να πάρουν και κάποιοι άλλοι μονάχα να δώσουν αλλά ακόμα και έτσι είναι εξίσου σημαντικοί και αυτοί, γιατί αγάπη και ζωή αμετάδοτη και μη προσφερόμενη είναι αγάπη και ζωή ανύπαρκτη. Στους δρόμους υπάρχουν αυτοκίνητα λεωφορεία τρένα, οι επιβάτες ους κινούνται γιατί θέλουν να ξεφύγουν από την ζωή τους οι υπόλοιποι στέκονται και το απολαμβάνουν έτοιμοι να πληρώσουν βέβαια το τίμημα, ένα τίμημα άλλοτε βαρύ σαν πνευμονία άλλοτε ελαφρύ απλά σαν μια ίωση… Ελπίζω να μην σας κούρασα. Δεν συνηθίζω τα μακροσκελή σχόλιο ιδιαίτερα σε ένα τόσο μικρό και λιτό ποίημα, απλά θέλησα να πω κάποιες σκέψεις μου πάνω σε ένα ποίημα που όπως πολύ σωστά αναφέρει η Στέλλα δεν μου ανήκει πλέον αφού από την στιγμή που το εξέθεσα στα μάτια όλων σας έχω απεμπολήσει τα κυριαρχικά μου δικαιώματα πάνω του. Έτσι γίνεται και έτσι νομίζω ότι πρέπει να γίνεται. Δεχθείτε τον σχόλιο μου σαν σχόλιο ενός ακόμα αναγνώστη.
"Έβρεχε, κι ήμουν στον άνεμο Έβρεχε, κι ήμουν ο άνεμος Με τις σταγόνες ταξίδευα, πάνω σε σώματα ζεστά,αχνιστά. Τα βίτσιζα, τα μαστίγωνα κι αυτά ανατρίχιαζαν και με δέχονταν. Τα έλουζα, και με κρατούσαν μέσα τους τα έπλενα, και με ντύνονταν. Εγώ κι αυτά η βροχή εγώ κι αυτά ο άνεμος εγώ κι αυτά το Σώμα Εγώ χωρίς αυτά το τίποτα."
Ν'αρπάξεις, να αγαπήσεις, να ζήσεις. Χωρίς κανένα ενδιάμεσο, χωρίς ομπρέλα, χωρίς αδιαβροχο, χωρίς κανέναν να σου κάνει το αδιάβροχο. Βγήκες για να πνιγείς, και κανείς δεν πρέπει να στο στερήσει αυτό. Αλλιώς, ας σε αφήσει να μπεις στο τρόλεϋ, να πας για κανένα αχνιστό φλιτζάνι σοκολάτα... Μερικές σκέψεις είναι που γέννησε το ποίημα. Δεν είναι ερμηνεία, και ζητώ συγνώμη από το ποίημα που δεν το ερμηνεύω. Δέχομαι την αλήθεια του, του προτείνω κι εγώ κι άλλες αλήθειες. Έτσι λατρεύω εγώ τα ποιήματα: βάζοντάς τους φωτιά.
11 σχόλια:
Πάντοτε πίστευα πως με τις πιο απλές λέξεις δημιουργούνται τα μεγαλύτερα ποιήματα..
γυμνοί είναι
στο νερό της αλήθειας...
καλησπέρα!
"τίποτα δεν κρύβει
την γύμνια
που φανερώνει
μια καταιγίδα
αληθινή...
τα μάτια που
σηκώνουν τα πέπλα
της ομίχλης
αλίμονο ξεκάθαρα
ξάφνου ολα τα βλέπουν"
καλησπέρα σάββα..
Μαρία Ρ Ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο σου. Μου αρέσουν οι άνθρωποι που προσφέρουν στίχους στους στίχους…. Την καλημέρα μου.
(Θα ήθελα , αν δεν κάνει κόπο, να ζητήσω σε όλους τους τολμηρούς και υπομονετικούς αναγνώστες αυτής της ταπεινής σελίδας, να μου σχολίαζαν την λέξη γυμνοί και πως την αντιλαμβάνονται)
ελευθερία αισθήσεων
ξεγύμνωμα ψυχής..
να τολμάς να αφήνεσαι
ή να τολμάς να "βλέπεις"
καλο σ/κ...
Είπα να έρθω κι απο 'δώ να σ' ευχαριστήσω για τα καλά σου λόγια για το "Προσφορά και ζήτηση". Όπως σου έγραψα και κάτω απ' το δικό σου σχόλιο, χαίρομαι που κάποιο απ' τα μηνύματα σε μπουκάλια έφτασε σε κάποιον προορισμό.
Καλησπέρα Maria r.
Μου άρεσε η ερμηνεία σου για την λέξη γυμνοί.
Καλο σ/κ!!
να φαίνεται η αλήθεια σου...
καλημέρα Σάββα!
Σχόλιο της Άννας που κάθεται εδώ δίπλα: "Δεν μπορείς να αγαπήσεις όταν φοράς." Σου λέει κάτι αυτό;
Επίσης, για το ποίημα: "Βρέχει. Βλέπεις ανθρώπους: μερικοί κρύβονται -αυτοί που φοράνε τα αδιάβροχα και αυτοί που κουβαλούν ομπρέλα. Κάποιοι στέκονται στη βροχή -κατ'αρχήν στέκονται. Αλλά και οι γυμνοί μπορεί και να το ξέρουν ότι δεν είναι γυμνοί, αλλά προφανώς πολύ καλά οχυρωμένοι με κάτι άλλο, ώστε να μη χρειάζονται οι ίδιοι προφύλαξη. Στους άλλους, δίνουν ελπίδες (όντες γυμνοί) ότι θα τους προστατεύσουν από τη βροχή επειδή αυτοί δεν τη φοβούνται. Οι άλλοι παίρνουν θάρρος βλέποντάς τους γυμνούς. Δεν ξέρουμε όμως αν τελικά θα καταφέρουν -ή αν θέλουν- οι γυμνοί να προστατεύσουν τους άλλους. Άραγε τι εξυπηρετεί η γύμνια; Τους ίδιους ή τους άλλους; Και άραγε υπάρχουν άνθρωποι που γυμνοί θα θελήσουν να καλύψουν τους άλλους; Από την άλλη: θέλουν όντως έτσι γυμνοί να δωθούν στους ανθρώπους; Ή απλώς ένα ποίημα είναι; Άραγε κατάλαβες τι κατάλαβα; Αυτός που είναι γυμνός είναι έτσι γιατί θέλει να δωθεί ειλικρινά στους άλλους; είναι γυμνός έχοντας συναίσθηση της δύσκολης κατάστασης και θέλει οι άλλοι να στηριχτούν σ'αυτόν;να δούν ότι μπορεί να τους βοηθήσει; ή είναι γυμνός έτσι, από έπαρση, επειδή κανείς άλλος δεν είναι, μη έχοντας συναίσθηση του τι σημαίνει να στέκεται έτσι εκεί γυμνός;'
Η ανάγνωση του ποιήματος είναι διαφορετική όπως μπορούμε να καταλάβουμε. Αλλά όπως γίνεται με κάθε ποίημα, ο ποιητής παραδίδοντάς το έχει 'απεμπολήσει κάθε δικαίωμα' πάνω στο έργο αυτό, όπως λέει κι ένας φίλος μου ποιητής.
Τώρα μιλάω εγώ:
Αυτό το "στέκονται σαν ομπρέλες..." με χαλάει λίγο, επειδή είναι πολύ στατικό, ενώ η βροχή είναι αρκετά κινητική εικόνα. Μου γεννάει λοιπόν μια παθητικότητα. Στέκει απλώς. Δεν κινείται. Ενώ η βροχή πέφτει. Δεν κάνει κίνηση -εγώ δεν ξέρω αν προφυλάσσει τους άλλους. Αν έχει καλή θέληση; το χαλάει το 'στέκει', γιατί μάλλον περιμένει να μπουν οι άλλοι κάτω από την ομπρέλα του.
Αλλά ό,τι πεις εσύ...
«Αυτός που είναι γυμνός είναι έτσι γιατί θέλει να δοθεί ειλικρινά στους άλλους; είναι γυμνός έχοντας συναίσθηση της δύσκολης κατάστασης και θέλει οι άλλοι να στηριχτούν σ' αυτόν; να δουν ότι μπορεί να τους βοηθήσει; ή είναι γυμνός έτσι, από έπαρση, επειδή κανείς άλλος δεν είναι, μη έχοντας συναίσθηση του τι σημαίνει να στέκεται έτσι εκεί γυμνός;»
Καταρχήν ευχαριστώ όλους για σχόλια σας και ξεκινώντας από την παραπάνω αποκοπή του σχολίου της Στέλλας θα ήθελα να πω κάποια πράγματα για το πώς αντιλαμβάνομαι εγώ αυτού τους στίχους.
Το πρώτο που θέλω να σημειώσω είναι διαφωνώ κάθετα με την λέξη έπαρση. Αυτοί που στέκονται γυμνοί μέσα στην βροχή δεν είναι εκεί επειδή είναι ανώτεροι των άλλων που κρατάνε ομπρέλες και φοράνε αδιάβροχα. Αν ένοιωθαν έπαρση ή ανωτερότητα τότε αυτό που θα έκαναν ήταν να κάθονταν απλώς στο τζάκι τους και να έβλεπαν στην τηλεόραση ηλιόλουστα τοπία, όπως κάνουν πάρα πολλοί που θέλουν να πιστεύουν ότι ζουν την ζωή τους ( αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα). Αυτοί βγήκαν εκεί έξω ντυμένοι μοναχά την πέτσα τους για να βιώσουν και να τους βιώσουν για να νοιώσουν και για να τους νοιώσουν. Βγήκαν στην βροχή, που άλλοτε μπορεί να είναι θετική άλλοτε αρνητική, όπως είναι άλλωστε κάθε πτυχή της ζωής μας με μοναδικό σκοπό να κάνουν μακροβούτι σε αυτήν την ζωή τους, να αρπάξουν την ζωή τους όπως και να είναι αυτή χωρίς τίποτα να παρεμβάλλεται μεταξύ της ζωή τους και του εαυτού τους. Και όταν κανείς λειτουργεί με αυτόν τον τρόπο τότε η έπαρση δεν έχει καμία θέση στα συναισθήματα ή στις σκέψεις τους. Και έτσι περνάμε στους άλλους που και αυτοί τόλμησαν να βγουν στην βροχή. Ίσως να μην κατάφεραν να βρουν το θάρρος ή την τόλμη ή την συνειδητοποίηση ,αν θέλετε, ότι πρέπει να αρπάζουμε την ζωή μας με νύχια και μάτια γαμψά αλλά παρ όλα αυτά το τόλμησαν και βγήκαν έξω σε μια δυνατή μπόρα σε μια δυνατή καταιγίδα που ότι και να κρατάς ότι και να φοράς ποτέ δεν είναι αρκετό για να σε καλύψει ολοκληρωτικά. Κάπου θα βραχούν και αυτοί και όμως είναι έξω, έτοιμοι να βιώσουν και να βιωθούν και αυτοί. Έτοιμοι να αντικρύσουν την Ζώη την αγάπη ή ότι άλλο έχει να τους προσφέρει πρώτα από όλους ο εαυτός τους. Η διαφορά ανάμεσα στους δύο είναι μονάχα ο βαθμός συνειδητοποίησης της αλήθειας μιας βροχής. Όλοι οι άλλοι ,αυτοί που κινούνται με ένα αυτοκίνητο λόγου χάρη ή αυτοί που κάθονται στα παράθυρα τους και «απολαμβάνουν» την βροχή ή ακόμα και αυτοί που γυρνάνε την πλάτη τους στην βροχή και χουζουρεύουν στην ζεστασιά του τζακιού τους είναι αυτοί που ακόμα δεν κατάλαβαν ότι ζουν και πολύ αμφιβάλω αν θα το καταλάβουν ποτέ. Ίσως και γι αυτό όσοι είναι έξω δεν κινούνται. Δεν είναι θέμα στατικότητας είναι θέμα απόλαυσης. Δεν βγήκαν για να πάνε πουθενά βγήκαν μονάχα για να αντιμετωπίσουν την βροχή και να πάρουν από την βροχή. Ίσως κάποιοι είναι έτοιμοι και να δώσουν και να πάρουν και κάποιοι άλλοι μονάχα να δώσουν αλλά ακόμα και έτσι είναι εξίσου σημαντικοί και αυτοί, γιατί αγάπη και ζωή αμετάδοτη και μη προσφερόμενη είναι αγάπη και ζωή ανύπαρκτη. Στους δρόμους υπάρχουν αυτοκίνητα λεωφορεία τρένα, οι επιβάτες ους κινούνται γιατί θέλουν να ξεφύγουν από την ζωή τους οι υπόλοιποι στέκονται και το απολαμβάνουν έτοιμοι να πληρώσουν βέβαια το τίμημα, ένα τίμημα άλλοτε βαρύ σαν πνευμονία άλλοτε ελαφρύ απλά σαν μια ίωση…
Ελπίζω να μην σας κούρασα. Δεν συνηθίζω τα μακροσκελή σχόλιο ιδιαίτερα σε ένα τόσο μικρό και λιτό ποίημα, απλά θέλησα να πω κάποιες σκέψεις μου πάνω σε ένα ποίημα που όπως πολύ σωστά αναφέρει η Στέλλα δεν μου ανήκει πλέον αφού από την στιγμή που το εξέθεσα στα μάτια όλων σας έχω απεμπολήσει τα κυριαρχικά μου δικαιώματα πάνω του. Έτσι γίνεται και έτσι νομίζω ότι πρέπει να γίνεται. Δεχθείτε τον σχόλιο μου σαν σχόλιο ενός ακόμα αναγνώστη.
"Έβρεχε, κι ήμουν στον άνεμο
Έβρεχε, κι ήμουν ο άνεμος
Με τις σταγόνες ταξίδευα, πάνω σε σώματα ζεστά,αχνιστά.
Τα βίτσιζα, τα μαστίγωνα
κι αυτά ανατρίχιαζαν
και με δέχονταν.
Τα έλουζα, και με κρατούσαν μέσα τους
τα έπλενα, και με ντύνονταν.
Εγώ κι αυτά η βροχή
εγώ κι αυτά ο άνεμος
εγώ κι αυτά το Σώμα
Εγώ χωρίς αυτά
το τίποτα."
Ν'αρπάξεις, να αγαπήσεις, να ζήσεις. Χωρίς κανένα ενδιάμεσο, χωρίς ομπρέλα, χωρίς αδιαβροχο, χωρίς κανέναν να σου κάνει το αδιάβροχο. Βγήκες για να πνιγείς, και κανείς δεν πρέπει να στο στερήσει αυτό. Αλλιώς, ας σε αφήσει να μπεις στο τρόλεϋ, να πας για κανένα αχνιστό φλιτζάνι σοκολάτα...
Μερικές σκέψεις είναι που γέννησε το ποίημα. Δεν είναι ερμηνεία, και ζητώ συγνώμη από το ποίημα που δεν το ερμηνεύω. Δέχομαι την αλήθεια του, του προτείνω κι εγώ κι άλλες αλήθειες. Έτσι λατρεύω εγώ τα ποιήματα: βάζοντάς τους φωτιά.
Δημοσίευση σχολίου