Καθώς ανοίγεις την πόρτα πρόσεξε που θα πατήσεις.
Είναι πολλές οι φορές που το πάτωμα απουσιάζει,
κυρίως τις μαγικές ημέρες
που φιλάω το λευκό του στήθους της
ή προσθαλασσώνομαι στο ύψιλον του κορμιού της…
Αν παρ όλα αυτά το πάτωμα υπάρχει
τότε ανέβα τις σκάλες
θα είμαι στο γραφείο να γράφω απλώς ποιήματα…..
6 σχόλια:
Καλημέρα. Λοιπόν. Σχόλια σ' ένα ποίημα που μου άρεσε. Μου άρεσε η εισαγωγή του, οι δυο πρώτοι του στίχοι και κυρίως η χρήση των επιρρηματικών προσδιορισμών και συνδέσμων. πραγματικά αυτά με ξάφνιαζαν ευχάριστα. Το νόημα του ποιήματος είναι ότι το δωμάτιο της ζωής σου είναι αποκλειστικά αφιερωμένο στον έρωτα και στην ποίηση; και μόνο όταν είσαι ερωτευμένος και έρχεσαι σ' επαφή -σωματική- με την ερωμένη σου απογειώνεσαι; ενώ όταν γράφεις, απλώς ζεις σ' αυτόν τον κόσμο και κατεβάζεις σ' αυτόν με στίχους τα πετάγματα του ερωτευμένου Σάββα; Αυτό κατανοώ. Αν η ερμηνεία μου είναι σωστή, ως νόημα δεν είναι και το κορυφαίο, αλλά ως χρήση λέξεων -αυτό το "προσθαλασσώνομαι" είναι κορυφή!- είναι ενδιαφέρον,έως και πολύ καλό. Ένα στοιχείο που μου τράβηξε αυτή τη στιγμή την προσοχή είναι το "πάτωμα απουσιάζει". Δεν πρόκειται για απογείωση; μήπως υπάρχει κάτι πιο σκοτεινό; όταν απουσιάζει το πάτωμα χάνουμε τη στήριξή μας, τον κόσμο που γνωρίζουμε, αλλά με αρνητικό τρόπο. Δεν είναι δυνατό να χάνεις τον κόσμο, σα να τυφλώνεσαι και μετά να γράφεις "μαγικές" τις ημέρες. Εδώ λίγο χάνομαι. Αλλά μάλλον η πρώτη ερμηνεία είναι η σωστή. Απογείωση. Δεν έχω άλλο φακό για να κοιτάξω.
Επιπλέον, πρέπει να βάλεις το λευκό του "στήθους" της κι όχι "στήθος" της
Καλημέρα. ποτέ δεν ήμουν καλός στο να ερμηνεύω τα ποιήματα μου . Άλλωστε πιστεύω ότι κανένα ποίημα δεν επιδέχεται ερμηνείας. Γράφεται σε μια στιγμή , που άλλοτε κρατάει ένα λεπτό και άλλοτε μήνες ίσως και χρόνια ολόκληρα, αλλά παρ όλα αυτά παραμένει πάντα η ίδια αδιαίρετη και μοναδική στιγμή, και από την στιγμή που θα ολοκληρωθεί – αν βέβαια υπήρξε ή θα υπάρξει ποτέ ένα ολοκληρωμένο ποίημα – μένει πια μόνο του να εκφράζει και να γεννά συναισθήματα σκέψεις αλήθειες και ότι άλλο κρύβει βαθιά μέσα του αυτός που θα το διαβάσει. Πίστευα πάντα ότι τα ποιήματα ανήκουν το ίδιο στον αναγνώστη όσο και σε αυτόν που στάθηκε απλά και μόνο ο όνος που τα έφερε ως τα μάτια του αναγνώστη.
Όσο αφορά το συγκεκριμένο ποίημα αυτό στηρίχθηκε στην παγιωμένη αντίληψη μου ότι η αληθινή ποιητική ζωή είναι πολύ μακριά από το να γράφεις απλά και μόνο ποιήματα. Το έναυσμα ήταν αυτοί οι δυο παλιοί μου στίχοι :
Στους αντίποδες του ονείρου ορθώνεται η ζωή
όπως και όταν αφήνεις μολύβι και χαρτί τον στίχο
βρίσκεις που χρόνια αναζητούσες.
Η ερμηνεία σου νοιώθει και εκφράζει εύγλωττα αυτό που ήθελα να εκφράσω όταν το έγραφα. Πραγματικά θεωρώ ότι ζω και υπάρχω και αξιώνομαι σαν άνθρωπος μόνο όταν είμαι ερωτευμένος και πίνω άπληστα αυτόν τον έρωτα. Όλες τις άλλες φορές απλά υπάρχω. Τέλος όσο αφορά την απουσία του πατώματος έχει θετική φόρτιση, όχι αρνητική. Δηλαδή όταν είμαι εκεί που τόσο θέλω, εκεί που πραγματικά ζω και υπάρχω τότε απογειώνομαι τότε φεύγω από αυτό τον κόσμο και πετάω σε μια άλλη διάσταση όπου δεν υπάρχουν ούτε πατώματα ούτε σκάλες ούτε πόρτες, υπάρχει μόνο η αποθέωση η ουσία και η αιώνια στιγμή του έρωτα.
Νομίζω ότι έγραψα ήδη αρκετά. Ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για τα τόσα σημαντικά και καίρια σχόλια σου .
Καλημέρααααα! πότε θα διορθώσεις το λευκό του 'στήθους' της; ακόμα στήθος βλέπω!!! :-)
Εκτός κι αν πρέπει να παραμείνει στήθος... Εσύ ξέρεις..
Προσφιλέστατε
παρατήρησα ότι λείπει μία απόστροφος στο "Αν παρ' όλα αυτά...". Και μήπως ανάμεσα στο "απλώς" και στις λέξεις μπροστά και πίσω θα ήταν καλόν να μπουν κόμματα; Έτσι ίσως να φαινόταν ακόμα πιο εμφαντικά το απλώς...
Θεέ μου, γιατί δεν σχολιάζει κανείς αυτό το ποίημα α λα Νταλί; Δεν αρέσει σε κανέναν άλλον παρά μόνο σε μένα;
Δεν το πιστεύω αυτό...
Δημοσίευση σχολίου