Η ανθρώπινη ζωή
μετριέται στο ζύγι της λεπτομέρειας
ένα αδιόρατο κόκκινο που σαν παρατονία
το άφησες να γλιστρήσει στην γεωμετρία των αξιών σου
ένα παιχνιδιάρικο ναι ίδιο πηκτό σκοτάδι
που το άναψες κάποιο του Ιουλίου βράδυ
αντίκρυ στους προβολείς της σιγουριάς σου
μια παπαρούνα που είπες
όταν γύρω σου φύονταν
προσεγμένα και αξιοθαύμαστα τα εκτάρια του σιταριού σου
ένα ασήμαντο θαυμαστικό που έβαλες
σαν μια ριπή αέρα
την ώρα που τελείωνες την μεγαλόπνοη διατριβή σου
ένα
τέλος πάντων
άκαιρο και ταπεινό φιλί που έδωσες
σε μια σταγόνα θάλασσας
όταν η αίθουσα βοούσε από φράκα
και βραδινές τουαλέτες
όλες προς τιμή σου…
2 σχόλια:
Για την Ουσία θα μιλήσω. Αυτό το ποίημα ήταν πολύ καλό από την αρχή του. Οι λεπτομέρειες με προβληματίζουν. Η αλήθεια είναι ότι επειδή είναι γεμάτο "παρελθόν", ίσως να μην μπορώ να το ερμηνεύσω σωστά. Ένας άνθρωπος που περνάει καλά, αλλά στη γωνία της γιορτής του έχει μια άλλη αλήθεια, πιο έντονη, παπαρούνα, ριπή αέρα, φιλι στη θάλασσα. Και αυτή η "λεπτομέρεια" είναι η "ουσία" της ζωής του, και αυτό που τελικά θα κρίνει αν η ζωή του έχει αξία κι όχι η γιορτή στην οποία πρωταγωνιστεί. Κάτι που είναι "ασήμαντο", άκαιρο, ταπεινό. Αυτά τα επίθετα δεν τα "πιάνω". Γιατί να μην είναι "απλό" το φιλί, αλλά να είναι "ταπεινό"; Γιατί να είναι "ασήμαντο" το θαυμαστικό, και να μην είναι "αναπάντεχο"; Εσύ ξέρεις περισσότερο βέβαια.
Έχουν κι οι αξίες τα καταφύγιά τους. Θεωρώ ότι λόγια σαν αυτά ειπωμένα σε οποιονδήποτε άνθρωπο δεν θα σήμαιναν και πολλά. Αλλά σε κάποιους συγκεκριμένα... Οι λέξεις καθώς κι οι ιδέες πράγματι στέρεες.
Δημοσίευση σχολίου