Γυαλί ...

Αυτά τα μικρά σπασμένα κομματάκια που βρίσκει κάνεις

αν σκάψει λιγάκι στα βότσαλα της παραλίας.

Πάς –μάταια- να κόψεις τις φλέβες σου,

και απομένεις μονάχα με μια ξεθωριασμένη γραμμή.

Ο ήλιος βαστά την αναπνοή του κάθε σούρουπο

και λίγο πριν το μοιραίο,

γουρλώνει τα μάτια σκορπίζοντας  το φως.

Ήρθε το χάραμα κοίτα,

λέει το νέο ζευγάρι που κοιτά μαγεμένο κατά την ανατολή.

Και έτσι όπως πάει να της δώσει το τελευταίο φιλί

μια νύχτας γεμάτη  πάθος,

κάνει μια και σπάει το μπουκάλι

γεμίζοντας τα βότσαλα μικρά χρωματιστά κομματάκια 
Γυαλί….

"Το αδιέξοδο του ποιητή"

Η ποίηση κερδίζει το ψωμί της

σαν μαστροπός

του ερώτα, της θάλασσας

του πόνου, του θανάτου

της Ζώης

Όχι όχι της ζωής, φώναξε,

και τα βάθη των ματιών του κατέκλυσε

η απόγνωση…

Με τρομάζει το λευκό χαρτί.

Στέκεται αντίκρυ μου απειλητικά,

άγραφο αθώο σχεδόν τέλειο

πρέπει να πολεμήσεις- μου φωνάζει-

δεν θα σου δοθώ εύκολα, ίσως και καθόλου.

.....................

Λαβωμένο το λευκό χαρτί από άναρχα γράμματα

από λέξεις κουτσές σακατεμένες

και φράσεις ανάπηρες

λερωμένο από ένα πρέπει που δεν κατόρθωσε ποτέ του να γίνει θέλω…

.....................

θα μπορούσε να ήταν η βιογραφία ενός ποιήματος

ή και ολόκληρης της ζωής…