Και την ώρα που τον έριχναν στο νερό
ανάπνεε τα μάτια της.
Γύρω γύρω βούλιαζαν ανήμποροι οι ποιητές του έρωτα
κρατώντας άγκυρες τα χειρόγραφα τους
όμορφες ροζ σελίδες ή και μαύρες ακόμα
όλες γραμμένες όμως
με άρτια στοιχισμένα καλλιγραφικά γραμματάκια.
Καθώς κυλούσε προς τον βυθό
θυμήθηκε έναν δάσκαλο της ποίησης
που ζητούσε από τους μαθητές του να βρούνε συνώνυμα του έρωτα
Γέλασε καθώς τον είδε κρεμασμένο ανάποδα σε έναν βράχο
να παλεύει με όση αναπνοή του απέμενε
να κρατήσει τα γραπτά του,
γέλασε μαζί του όπως και τότε
που τόσο εκείνος θύμωσε
όταν αντί για απάντηση,
του έδειξε ψηλά στον λαιμό του τα δικά του συνώνυμα…
Και σαν έφθασε στον βυθό
σηκώθηκε
και κάνοντας μια με το χέρι,
άνοιξε δρόμο στο νερό
Την άλλη στιγμή κοιτούσε κατάματα τον ήλιο
ξαπλωμένος πλάι της στην λευκή άμμο…


Σημείωση:
Μια σκέψη πάνω σε μια απορία της Μαρίας Ρ. Την ευχαριστώ.

απορία
είμαι περίεργη αν μπορείτε
Ν΄αγαπήσετε με κομμένη την ανάσα.
Μαρία Ρ.

" Ημιτελές "

Μες στην βουβαμάρα τους πραματευτής κραυγών ο Ποιητής…
Είτε μπλε κοφτερών της θάλασσας
Είτε κοκκινων, βαρύθυμων
Ίδιων σώμα γυναίκας ,την ώρα που το εξυμνεί ο ήλιος.
Άλλοτε πάλι
Παιχνιδοτοπος τραχύς κάποιου ορεινού χωριού με τις σπασμένες τραμπάλες και τις κούνιες τις φασκιωμένες με όνειρα. ..

“Αποκάλυψη“

Αν κάποτε ξυπνήσεις λίγο πιο νωρίς από ότι συνήθως
και κοιτάξεις από το ανοιχτό παράθυρο
τα χρώματα του ουρανού
-το μαύρο που δίνει την θέση του στο κόκκινο –
μην βιαστείς να σηκωθείς.
Άνοιξε διάπλατα τα μάτια της ψυχής,
δίπλα σου κοιμάται το Όνειρο σου.
Σκύψε και φίλησε το αθόρυβα στα χείλη
και την στιγμή εκείνη
, ακόμα και αν το βράδυ ξάπλωσες πλάι σε μια συνήθεια ,
θα σου φανερωθεί το πόσο τυχερός υπήρξες
όταν στην ησυχία μέσα
μουρμουρίσει απλά νυστάζω
η ακόμα και άφησε με
και ασυναίσθητα γυρίζοντας καταπάνω σου
θα νοιώσεις το στήθος της να σου ζεσταίνει τα χείλη….
Τότε θα σου φανερωθεί το πόσο τυχερός είσαι ακόμα
αρκεί μόνο μια μέρα να ξυπνήσεις λίγο πιο νωρίς από ότι συνήθως…